Jesus, wat ‘n wonderlike voorreg om U en U alleen te kan dien. Ons kan sing, huil en lag van blydskap oor al die ongelooflike dinge wat U in ons lewens vermag! AMEN!
Nadat ek die eerste keer vir Jesus Christus ontmoet het, het die lewe vir my gevoel soos ‘n fiets rit op ‘n tandem-fiets, en Jesus het op die agter-sitplek gesit en Hy het my gehelp trap. Ek weet nie mooi wanneer dit was dat ons plekke omgeruil het, maar sedert Hy die voor-sitplek ingeneem het was die lewe nooit weer dieselfde nie.
Toe ek in beheer was, het ek die pad geken; dit was redelik voorspelbaar – altyd die kortste pad op my manier tussen twee punte. Maar vandat Jesus Christus die stuurstang oorgeneem het, is die hele pad sommer interessant en opwindend, al hou ek soms asem in.
Hy neem ons oor asemrowende berg paaie, deur rotsagtige plekke, afdraandes teen nekbreek snelhede al wat ek kon doen was om vas te hou. Selfs wanneer dit gelyk het na skone malligheid, het Hy aangemoedig met ‘n “hou aan met trap!” Ek het bang en paniekerig geraak en uitgeroep. “Waarheen neem U my?” Hy het geglimlag en nie geantwoord nie, en ek het geleer om Hom te vertrou. Ek het my voorspelbare leefstyl vergeet en het gewoond begin raak aan die avontuur van op die agterste sitplek ry, saam trap maar geen stuurstang in my eie hande.
Wanneer ek soms begin bang raak, dan het Hy terug geleun en my hand aangeraak. Hy het my geneem na mense met gawes wat ek nodig gehad het. Gawes van genesing, aanvaarding, vriendelikheid. Hy het my beveel: “Gee jou gawes weg, dis te veel bagasie, te veel gewig.” So het ek weggegee aan mense wat ons ontmoet het op die pad, en ek het ontdek dat deur weg te gee, ek al hoe meer ontvang het, maar my vrag het nie swaarder geraak nie, die las is lig.
Aanvanklik het ek Hom nie vertrou nie, en ek was self in beheer van my lewe. Toe ek begin agter ry het, het gedink, Hy gaan ons verongeluk! Stelselmatig het ek gesien dat Hy fietsry-geheime ken. Hy het geweet hoe om deur ‘n skerp draai te beweeg, hoe om te klim oor rotse wat heeltemal te hoog gelyk het vir my, en waar om te jaag sodat ons vinniger deur die gevaarlike plekke kon gaan. Ek het geleer om my mond te hou en net saam te trap, dikwels op die mees ongewone plekke; ek het begin ontspan en selfs geleer om die natuurskoon rondom my te geniet en ook die koel wind in my gesig in die permanente kameraadskap van iemand wat my nooit begewe en verlaat nie; die Heilige Gees.
En elke keer wanneer ek seker was dat ek aan die einde was van my eie kragte; glad nie in staat om verder te gaan nie, dan het Hy geglimlag en aangemoedig: “Trap My Kind, Trap!”
